Απεβίωσε το εσπέρας του Σαββάτου 8/10/16, ο εκ των πρωτεργατών της «21ης Απριλίου», ταξίαρχος τεθωρακισμένων και αντιπρόεδρος της τότε ελληνικής κυβερνήσεως και υπουργός εσωτερικών, Στυλιανός Παττακός.
Δεν θα αναφερθούμε στο βιογραφικόν του ανδρός ούτε στους επιμέρους τίτλους και αποφοιτήσεις σχολών ή συμμετοχές είς πολεμικήν δράσιν . Ούτε στα απονεμηθέντα μετάλλια και διακριτικά. Θα το πράξουν, βεβαίως, άλλοι και ίσως καλύτερα απο εμάς. Όπως αρμόζει και πρέπει. Εμείς, τιμής ένεκεν, ολίγα τινά θα αναφέρομεν σχόλια στην προσωπικότητά του ώς επαναστάτου.
Η Στρατιωτική σχολή Ευελπίδων (Σ.Σ.Ε) και το «σύστημα» το οποίον υπηρετεί, παράγει κυψάυχενας υπαλλήλους, υπηρέτας του «συστήματος». Ηρακληδείς του κατεστημένου της αρχούσης τάξεως και του κεφαλαίου.
Αυτό το «σύστημα» το ονομάζει, θρασύτατα, πατρίδα.
Είναι η παγίδα που με δόλο ρίχνει μέσα τους νομίμους διαχειριστάς της εξουσίας, τους εντιμότερους εκπροσώπους του λαού, την μόνην πειθαρχημένη, ισχυρώς οργανωμένη και κατέχουσαν την «δύναμην», επαγγελματικήν τάξιν. Τον στρατόν.
Επιπλέον της τετραετούς πλύσεως εγκεφάλου, μονίμως θα ακολουθούν τους αξιωματικούς πιεστικά, ψυχολογικώς, συνθήματα, που εκπέμπωνται εν είδει «τσιτάτων» απο το «σύστημα», όπως: «Ο στρατός δεν πολιτέυεται», «δέν ασχολείται με την πολιτική», «οι αξιωματικοί στους στρατώνες τους», «ο στρατός υπακούει στους πολιτικούς». Το πόσον ανεδαφικά, γελοία και ασύμφορα για το έθνος υπήρξαν και είναι τα συνθήματα αυτά, τα είδαμε στην ιστορία και τα βιώνουμε σήμερα.
Στην Σ.Σ.Ε εισέρχονται 2 είδη ανθρώπων. Εκείνοι που λατρεύουν την πατρίδα (οι ελάχιστοι) και εκείνοι που πρέπει κάπου να ακουμπήσουν στην ζωή, για να επιβιώσουν. Όμως και από τα 2 αυτά είδη ανθρώπων βγαίνουν στην μάχη οι ήρωες. Για τους πρώτους, αυτό είναι φυσικόν επόμενον και εκ γενετής ορμέμφυτον. Μεταφυσική παρόρμησις προς το αίμα και την φυλήν. Για τους δεύτερους, όμως, αποτελεί επαγγελματικήν επιταγήν. Δηλαδή, υποχρέωση της στιγμής. Πίσω τους στέκει ο όγκος του λαού που περιμένει, η διαταγή του προϊσταμένου κλιμακίου, που τον εξαναγκάζουν και τον πιέζουν. «Τί θα πούνε άν δεν το κάνει». Όλοι συμφωνούν πρός αυτό. «Πρέπει να το κάμμει».
Ο Στρατιωτικός δίδει 2 φορές όρκον. Πάνω απ'όλα στην πατρίδα. Πρωτίστως και ανυπερθέτως. Η πατρίς είναι το αντικείμενον της ζωής του. Η Υπερτάτη υποχρέωσις. Για τον στρατιώτη. Όχι για τον ένστολο υπάλληλο (κλόουν). Ο όρκος υποχρεώνει τον στρατιωτικό να φυλάττει την πατρίδα έναντι εξωτερικού και εσωτερικού εχθρού. Εδώ, λοιπόν, παρουσιάζεται η ειδοποιός διαφορά μεταξύ αξιωματικού επαναστάτου και αξιωματικού υπαλλήλου. Ο χαρακτήρας της ποιοτικής τόλμης και υπερτάτης υποχρεώσεως έναντι του επαγγελματικού συμφέροντος και έμφυτης δειλίας μιάς κατευθυνομένης ζωής.
Και έρχεται η ώρα του μεγάλου ΝΑΙ ή του μεγάλου ΟΧΙ. Όταν όλα καταστρέφονται, όταν εκεί που ορκίστηκες πρέπει να τηρήσεις τον όρκο σου, όταν ο πόλεμος δεν είναι έξω από τα σύνορα αλλά μέσα από αυτά, όταν καλείσαι να τολμήσεις εκεί όπου οσφυοκάμπτες, συμφεροντολόγοι, λοιχοί, οπορτουνιστές, δειλοί, υπάλληλοι ανθρωπάκια, επίορκοι, κάνουν πώς δεν ακούν, πως δεν βλέπουν.
Πώς να τολμήσεις όταν καλείσαι να εναντιωθείς στο «σύστημα»; Στο προϊστάμενο αφεντικό; Όταν έρχεσαι αντίθετος με νόμους και διαταγές του «συστήματος» έστω και άν το αντικείμενο του όρκου σου κινδυνεύει να χαθεί; Ποιούς όρκους; Αυτό θα κοιτάμε τώρα; Και μετά ποιός με στηρίζει; Τι θα πεί ο κόσμος; Και άν αποτύχω; Στον πόλεμο είμαι εξησφαλισμένος. Εδώ; Δεν υπάρχει τίποτε πίσω μου να με στηρίζει. Ακριβώς από εδώ χωρίζονται οι γενναίοι από τα πίτουρα. Οι γενναίοι που τολμούν από τους δειλούς και κακομοίρηδες.
Ο Απελθών ήτο άνδρας.
Τώρα πιά ξέρουμε, οτι ήτο ο πιό επαναστάτης απο όλους που ετόλμησαν εκείνο το βράδυ της 21ης Απριλίου του 1967, που εβίωνε η χώρα μας και που όλοι θυμούμεθα. Φίλοι και εχθροί. Εάν δεν ήταν αυτός, θα υπήρχε άλλη μια αναβολή, η οποία ποιός ξέρει που θα οδηγούσε. Αυτός ετόλμησε. Και έσυρε πίσω του και όλους τους άλλους.
Υπήρξεν ανιδιοτελής. Καλός καγαθός. Γενναίος. Φοβερά έντιμος. Δέν εισἐπραξε ουδέ το ελάχιστον προσωπικόν κέρδος ώς μετέχων της αρχής. Υπήρξεν εντελώς ταπεινός είς την διεκδίκησιν αξιωμάτων ή επαίνων, που τους εδικαιούτο. Δεν επρόδωσε ό, τι επίστευεν. Οι ίντριγκες και συνομωσίες μέσα είς το καθεστός δεν τον ήγγισαν. Διετήρησε ακεραίαν την αξιοπρέπειάν του στις αρχές του κινήματος που συμμετείχε. Υπηρέτησε τον αρχηγό του, ώς το εξέλεξεν, μέχρι το τέλος. Δεν εφθόνησε. Δεν εμίσησε. Δεν χαρακτηρίστηκε απο πράξεις προσωπικής εμπάθειας. Αντιθέτως, σε εχθρούς καλώς εφέρθη (δυστυχώς) και περί αυτών εμερίμνησε πολλάκις. Απέθανεν πάμπτωχος είς το ίδιο μικρό σπίτι που έμενεν πάντα. Χωρίς σύνταξη. Χωρίς τίποτα. Υπήρξεν ο Νικηταράς της 21ης Απριλίου 1967.
Η Θέσις του είναι μαζί με τον Πάγκαλο, τον Πλαστήρα, τον Κονδύλη, τον Παπάγο, τον Μεταξά. Οι επεμβάσεις του στρατού πάντοτε ωφέλησαν τον λαό. Το κράτος. Την πατρίδα. Στάθηκαν απέναντι στην φθοροποιό και ένοχον δράσιν εναντίων του έθνους των 2 μεγάλων εχθρών του. Των πολιτικών και των κομμουνιστών. Δεν χαρακτηρίστικαν απο ιδεολογία. Δεν υλοποίησαν, τελικώς, το μεγάλο όραμα. Δεν πειράζει. Ωφέλησαν τους φτωχούς και αδικημένους και έδωσαν πνοήν ζωής, είς την παράτασιν της πατρίδος, που τώρα πνέει τα λοίσθια.
Κύριε Ταξίαρχε, ιστάμενος προσοχήν σας χαιρετώ, κάνοντας το «σχήμα».
Υπήρξατε φίλος και συμμαθητής αγαπητός με τον πατέρα μου. Απο εκεί σας εγνώρισα καλύτερον. Ώς Ελληνοκράτης εθνικιστής, διατηρώ τας πολιτικάς και ιδεολογικάς διαφοράς μου εναντί σας. Σας εκτιμούσα όμως πολύ. Αναγνωρίζω το υπέρ λαού και πατρίδος έργον σας. Ώς Έλλην και χριστιανός ορθόδοξος σας ευχαριστώ.
Κύριε Ταξίαρχε η πατρίς Ελλάς σας ευχαριστεί. Επεράσατε πλέον είς την ιστορίαν με αγαθάς τας αναφοράς της προς το προσωπόν σας. Ο Θεός άς αναπαύσει την γενναίαν ψυχήν σας.
Καλόν Παράδεισον.
Λοχαγός Κ/Δ ε.α.
Ανδρέας - Στράτος Φ. Πετρόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου